«Η Βόμβα των Υποδομών: Πόσο Αργά Πριν Εκραγεί;»

ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΣΠΑΣΙΑ - ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΟΥΣΤΑΚΙΔΗ

Η Ελλάδα, με την αέναη πορεία της μέσα από τους αιώνες και την ανεκτίμητη πολιτιστική της κληρονομιά, βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με μια κρίση που δεν είναι καθόλου ανώδυνη. Ο πυρήνας της, η ασφάλεια των πολιτών της, έχει αρχίσει να διαβρώνεται από την αδιαφορία και την αδράνεια. Οι δρόμοι, οι σιδηρόδρομοι, οι λιμένες και οι αερολιμένες δεν είναι απλώς μέσα μετακίνησης· είναι οι φλέβες που τροφοδοτούν τη ζωή της χώρας. Και αυτές οι φλέβες παρουσιάζουν ρωγμές. Ρωγμές που, αν δεν αντιμετωπιστούν άμεσα, θα οδηγήσουν σε εκρήξεις.

Κάθε μέρα, εκατομμύρια άνθρωποι διασχίζουν την επικράτεια, με την ελπίδα ότι η επόμενη διαδρομή θα είναι ασφαλής. Αλλά η ελπίδα δεν αρκεί για να διασφαλιστεί η ζωή τους. Πώς μπορεί κάποιος να εμπιστευτεί το σύστημα όταν αυτό παραμένει κολλημένο στις ράγες της αμέλειας και της απογοήτευσης; Η ασφάλεια δεν είναι πολυτέλεια. Είναι δικαίωμα. Όμως, αν και οι ανάγκες είναι σαφείς, οι δράσεις παραμένουν θολές και καθυστερημένες.

Ο εκσυγχρονισμός των υποδομών δεν είναι θέμα μόνο χρημάτων ή χρόνου. Είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης και ευθύνης. Τι περιμένουμε για να δράσουμε; Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο να βλέπει τις υποδομές της να σαπίζουν, ενώ οι πολίτες πληρώνουν το τίμημα αυτής της αδράνειας. Ο πραγματικός εκσυγχρονισμός απαιτεί όραμα και τόλμη, δύο στοιχεία που λείπουν συχνά από τις ηγεσίες. Αλλά είναι δυνατόν να παραμένουμε ικανοποιημένοι με το χθες, όταν το αύριο απαιτεί αλλαγή;

Η πρόοδος δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Αν η Ελλάδα θέλει να παραμείνει ανταγωνιστική, ασφαλής και αξιόπιστη, ο εκσυγχρονισμός των υποδομών πρέπει να γίνει πρώτη προτεραιότητα. Τα έργα δεν είναι απλώς αριθμοί και στατιστικά. Είναι ζωή. Οι πολιτικοί δεν μπορούν να κρύβονται πίσω από αριθμούς και υποσχέσεις. Η κατάσταση απαιτεί άμεση δράση και αυστηρή παρακολούθηση.

Δεν είναι μόνο ζήτημα διαχείρισης χρημάτων ή έργων. Είναι ζήτημα κοινωνικής ευθύνης και ηθικής. Η χώρα μας πρέπει να αναγνωρίσει ότι το παρελθόν μας δεν μπορεί να καθορίζει το μέλλον μας. Ενδυναμώνοντας τις υποδομές μας, ενδυναμώνουμε την ίδια την κοινωνία. Όσο αφήνουμε τις υποδομές να αποσυντίθενται, τόσο εκθέτουμε τους πολίτες μας σε κινδύνους που θα μπορούσαν να αποφευχθούν.

Η επένδυση στις υποδομές δεν είναι επιλογή, είναι υποχρέωση. Και, με την αβεβαιότητα που επικρατεί γύρω μας, η πολιτεία δεν έχει άλλο χρόνο για αναβολές. Η αδράνεια δεν μπορεί να συνεχιστεί, γιατί το τίμημα θα είναι βαρύ, και όχι μόνο σε χρήμα. Τα σημάδια είναι ανησυχητικά. Αν το σύστημα αποτύχει, όλοι θα το πληρώσουμε. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και η αδράνεια δεν συγχωρείται.

Το ζητούμενο είναι σαφές: πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη του μέλλοντός μας. Οι πολίτες της Ελλάδας αξίζουν ασφαλείς, σύγχρονες υποδομές που θα τους επιτρέπουν να ζουν και να εργάζονται χωρίς τον φόβο του αυτονόητου. Αν δεν δράσουμε τώρα, το κόστος θα είναι μεγαλύτερο από οποιαδήποτε αλλαγή μπορούμε να φανταστούμε. Η ώρα για πράξεις είναι τώρα. Αν δεν είναι τώρα, τότε πότε;