Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Αργύρη Ντινόπουλου

Όσα διαδραματίστηκαν κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2014 σε συνδυασμό με όσα επακολούθησαν στα επόμενα δέκα χρόνια δίνουν απαντήσεις σε ερωτήματα που το 2014 ήταν μετέωρα, αλλά τώρα συνοψίζονται στην αλήθεια που επιχειρεί να αναδείξει αυτό το βιβλίο.

 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

    Δέκα χρόνια μετά τα γεγονότα που συνέβησαν κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2014 και έφεραν για πρώτη φορά την Αριστερά στην εξουσία, η χρονική απόσταση επιτρέπει την πρώτη αποτίμηση.

    Το ημερολόγιο της θητείας μου στο Υπουργείο Εσωτερικών χρησιμοποιείται ως εργαλείο για να εξιστορηθούν αυτά τα γεγονότα, με τις ημερομηνίες να προσαρμόζονται στη θεματογραφία και με την αναπόφευκτη υποκειμενική ματιά αλλά και με τον πειρασμό να εμφιλοχωρήσουν προσωπικά βιώματα. Η δημοσιογραφική σκέψη και μεθοδολογία κυριαρχούν έναντι της πολιτικής-κομματικής προσέγγισης, αλλά δεν πρόκειται για κλασική δημοσιογραφική έρευνα. 

    Δεν αποκαλύπτονται άγνωστα στοιχεία ή ντοκουμέντα από όσα έγιναν κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2014 και οδήγησαν, το πρώτο εξάμηνο του 2015, στην περιπετειώδη για τη χώρα διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. 

    Γιατί απλούστατα δεν απαιτείται κάτι τέτοιο. Το δεύτερο εξάμηνο του 2014 δεν χρειάζεται να αποτελέσει αντικείμενο ερευνητικής δημοσιογραφίας. 

    Αρκεί να συνδυαστούν γεγονότα και δημοσιεύματα εκείνης της περιόδου για να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα, χάρη στο «προνόμιο» της δεκαετούς απόστασης. 

    Δηλαδή, χάρη στη γνώση και την εμπειρία από τις διακυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (2015-2019) και Νέας Δημοκρατίας από το 2019 έως σήμερα. 

    Έτσι ο αναγνώστης θα συνειδητοποιήσει ότι ισχυροί παράγοντες της δημόσιας ζωής μπορεί να μετακινούνται ανάμεσα σε αντιμαχόμενα πολιτικά στρατόπεδα, αλλά παραμένουν σταθεροί σε συγκεκριμένους ρόλους, σχεδιασμούς και συμφέροντα. 

    Το βιβλίο επιχειρεί μέσα από αλληλουχία συγκεκριμένων γεγονότων να καταδείξει ότι δανειστές και εγχώρια οικονομικά συμφέροντα κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2014 υπονόμευσαν συστηματικά την Κυβέρνηση Σαμαρά με στόχο τις πρόωρες εκλογές και τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές. 

    Η οικονομική ελίτ, η οποία στήριξε φανατικά τον ΣΥΡΙΖΑ το 2014, μετά το 2019 διαμόρφωσε, με τον ίδιο φανατισμό, το μιντιακό τοπίο που αποτελεί την αιχμή του επικοινωνιακού δόρατος της Νέας Δημοκρατίας. 

    Βεβαίως, η ανάλυση του ρόλου των ΜΜΕ δεν μπορεί μονομερώς να ερμηνεύει πολιτικά γεγονότα που από τη φύση τους είναι πολυπαραγοντικά. 

    Ο ρόλος της τρόικας, δηλαδή των δανειστών, ήταν, επίσης, καθοριστικός κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2014 και εξίσου υπονομευτικός για την Κυβέρνηση Σαμαρά. 

    Γιατί από τα γεγονότα του δεύτερου εξαμήνου του 2014 προκύπτει ότι η έξοδος από το μνημόνιο ήταν εφικτός στόχος για την Κυβέρνηση Σαμαρά αν δεν υπονομευόταν τόσο η ίδια η θητεία της όσο και η υποψηφιότητα Κουβέλη για την Προεδρία της Δημοκρατίας που ανέτρεπε, αν υπερψηφιζόταν, τον σχεδιασμό ΣΥΡΙΖΑ για πρόωρες εκλογές, τις οποίες τελικά κέρδισε χωρίς καν να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. 

    Σε όλες αυτές τις πολιτικές παραμέτρους πρέπει να προστεθούν και τα λάθη της Κυβέρνησης Σαμαρά, με κορυφαία το κλείσιμο της ΕΡΤ, τη θεσμοθέτηση του ΕΝΦΙΑ και την αποτυχημένη προσπάθεια αξιολόγησης στο Δημόσιο σε συνδυασμό με τις απολύσεις. 

    Ακόμη και αυτά τα λάθη, όμως, δεν είχαν εκείνη την αρνητική ισχύ για να εξελιχθούν σε μοιραία σφάλματα (fatal errors) ώστε να επιφέρουν την κατάρρευση της Κυβέρνησης Σαμαρά. 

    Γιατί ακόμη και μετά από δύο χρόνια σκληρής μνημονιακής διακυβέρνησης (εθνικές εκλογές Ιουνίου 2012, ευρωεκλογές Ιουνίου 2014) η Νέα Δημοκρατία είχε μεν φθορά 7 ποσοστιαίων μονάδων, αλλά η διαφορά της από τον ΣΥΡΙΖΑ σε όλη τη διάρκεια του δεύτερου εξαμήνου του 2014 ήταν στα όρια του στατιστικού λάθους. 

    Έτσι, το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου 2015, όταν άνοιξαν οι κάλπες που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα, η «μνημονιακή» Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά είχε απολέσει κατά τη διακυβέρνησή της (με ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ αρχικά και μετά μόνον με ΠΑΣΟΚ) μόλις 1,85 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012. 

    Αυτή ήταν η συνολική μνημονιακή φθορά της. Υποχώρησε από το 29,66% του 2012 στο 27,81% το 2015 και απώλεσε 106.803 ψήφους. 

    Δηλαδή σε εθνικές εκλογές ήττας, ύστερα από δυόμισι χρόνια μνημονίου και με ισχυρά εκδοτικά συγκροτήματα φανατικά εναντίον της, η Νέα Δημοκρατία πέτυχε σχεδόν το ίδιο ποσοστό με αυτό που κατέγραψε στις ευρωεκλογές του 2024 (28,31%). 

    Αν, μάλιστα, αυτό το ποσοστό (28,31%) του 2024 συγκριθεί με το ποσοστό που έλαβε η Νέα Δημοκρατία στις επαναληπτικές εκλογές του 2015, δηλαδή στις 20 Σεπτεμβρίου 2015 (28,03%), η διαφορά είναι ελάχιστη. 

    Μόνο που η Νέα Δημοκρατία το 2024 (σε ευρωεκλογές) απώλεσε σε σχέση με το 2023 (σε εθνικές εκλογές) 989.812 ψήφους, παρότι τα ίδια εκδοτικά συγκροτήματα που το 2014 ήταν φανατικά εναντίον της, το 2024 ήταν φανατικά υπέρ της. 

    Αλλά, εκτός από τη σύγκριση με τον σημερινό εαυτό της, η ανθεκτικότητα της «μνημονιακής» Νέας Δημοκρατίας αναδεικνύεται και σε σύγκριση με το «μνημονιακό» ΠΑΣΟΚ. 

    Αρκεί να αναλογισθεί κανείς ότι η αντίστοιχη μνημονιακή διακυβέρνηση 2009-2012 κόστισε στο ΠΑΣΟΚ 31,64 ποσοστιαίες μονάδες και 2.256.518 ψήφους. Από το 43,92% το 2009 έπεσε στο 12,28% το 2012.

    Έτσι, λοιπόν, στην αρχή του δεύτερου εξαμήνου του 2014, δηλαδή αμέσως μετά τις τότε ευρωεκλογές, το brand της Νέας Δημοκρατίας, με μικρή μόνο φθορά, διατηρούσε την ισχύ του, όπως άλλωστε αποδείχθηκε και στην αρχή του πρώτου εξαμήνου του 2015 όταν αναμετρήθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ. 

    Αλλά αυτό το brand δεν ανταποκρινόταν πλέον στα συμφέροντα που είχαν οι δανειστές και οι εγχώριες οικονομικές ελίτ. 

    Γι’ αυτό άρχισαν από το δεύτερο εξάμηνο του 2014 να σχεδιάζουν το αρνητικό rebranding της Νέας Δημοκρατίας, δηλαδή να υπονομεύουν την Κυβέρνηση Σαμαρά. 

    Μαζί με το θετικό rebranding του ΣΥΡΙΖΑ, που ανέλαβε να υλοποιήσει όσες μνημονιακές απαιτήσεις των δανειστών ο Σαμαράς δεν ήταν διατεθειμένος να ικανοποιήσει. 

    Ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε με καθυστέρηση τριών ετών τη χώρα στη μεταμνημονιακή εποχή, η οποία, πάντως, είχε αρχίσει να διαφαίνεται από το δεύτερο εξάμηνο του 2014. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Τσίπρας να κάνει με την άνεσή του όσα ο Σαμαράς αρνιόταν πεισματικά. 

    Στη συνέχεια, σύμφωνα με τον ίδιο σχεδιασμό, ο ΣΥΡΙΖΑ παρέδωσε το 2019 τη χώρα στην εκ νέου rebranded Νέα Δημοκρατία, ώστε να περάσουμε στον ιστορικό κύκλο που διανύουμε σήμερα. 

    Όσα διαδραματίστηκαν, λοιπόν, κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2014 σε συνδυασμό με όσα επακολούθησαν στα επόμενα δέκα χρόνια δίνουν απαντήσεις σε ερωτήματα που το 2014 ήταν μετέωρα, αλλά τώρα συνοψίζονται στην αλήθεια που επιχειρεί να αναδείξει αυτό το βιβλίο. 

    Ότι, δηλαδή, κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2014 δανειστές και ελληνικά οικονομικά συμφέροντα όχι μόνον άνοιξαν τον δρόμο για την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία κατά το πρώτο εξάμηνο του 2015, αλλά προετοίμασαν και τη διαδοχή του στη μεταμνημονιακή εποχή.